Ik zal vermoedelijk niet de enige zijn, die niet erg vertrouwd is met het werk van de voornamelijk als bassist bekend staande Portugese multi-instrumentalist en producer Theo Pascal en toch heeft hij een portfolio om duizelig van te worden. Er valt nauwelijks een muzikale naam uit Lusafrica te bedenken of Pascal heeft er op de ene of andere manier mee samengewerkt. Zelf zag ik ‘m ooit bezig aan de zijde van Sara Tavares en was het pas sinds hij de band van Carmen Souza ging leiden -nu toch ook alweer twintig jaar en negen platen lang-, dat ik de naam meer en meer bewust ging noteren. Vooral de “The Silver Messengers”-plaat, waarop hulde werd gebracht aan het oeuvre van Horace Silverwas aanleiding voor een grotere doorbraak en tegelijk de aanleiding voor het openzetten van de subsidiedeur die deze “QuaMundos 2” mogelijk maakte.

De plaat werd in volle Covid-pandemie gemaakt en de lancering ervan werd, zoals zoveel dingen, meermaals uitgesteld en kreeg uiteindelijk een live première op de hier ten huize erg geliefde Mercat de Musica Viva in het Catalaanse Vic in september van vorig jaar. Theo en Carmen hielden alle belangrijke touwtjes in handen, van compositie tot productie en van vocals tot het inspelen van zowat alle instrumentale partijen, al wil ik zeker de bijdragen van saxofonist/fluitist Lenny Sendersky en de percussie van Mick Trovoada niet onderschatten, want die vormen een wezenlijk deel van het eindresultaat. Al even vermeldenswaard zijn de interventies van zoon Zoe en dochter India Pascal op respectievelijk drums en toetsen. Vooral die drummende zoon is redelijk indrukwekkend bezig en een kleine zoektocht op YuTube levert heerlijke filmpjes op, die maken dat je nu al met enige zekerheid kan zeggen dat die jongen het ooit heel ver gaat schoppen. Tel daarbij nog op dat mevrouw Pascal het geheel van de nodige foto’s voorziet en verantwoordelijke is voor management en boekingen en je kunt rustig spreken van een familie-onderneming.

Dat klinkt allemaal best sympathiek, maar het zegt weinig tot niks over de muziek, die op deze plaat gepresenteerd wordt. Laat me toe u daarover helemaal gerust te stellen: dit is een bijzonder knappe plaat, waarop de vele muzikale horizonten die Theo Pascal in de loop der jaren bereisd heeft, fijntjes samenkomen. Zijn basspel is nergens minder dan spectaculair, zelfs als het een keertje sober gehouden wordt: elke noot die de man speelt, zit helemaal “spot on”: niks te vel, niks te weinig en vooral: hij bezit het vermogen zich als bassist helemaal ten dienste van de compositie te plaatsen en bijgevolg de andere instrumenten te laten schitteren. Tel daarbij op, de enorme rijkdom aan ritmes die geproduceerd worden en die van oorsprong zowel Afrikaans als Indisch kunnen zijn en vooral de groove en de swing, die letterlijk uit de boxen spatten en je krijgt als resultaat een eindeloos gevarieerde, goed in het oor liggende plaat, die je ruim drie kwartier lang meeneemt op een trip die geen seconde verveelt. Geweldig spul is dit!

(Dani Heyvaert)